مدح و شهادت امام جواد علیه‌السلام
تـویی اجـابـت سبــز دعـای خـاکی ها جــواب جـمـله یـا ربـنـــای خـاکی ها خــدا وجــود تـو را آفــریـد تا بـاشـی وجـود جـود خـدایـی بـرای خـاکی ها تـویـی تـو آیـنـۀ بـخـشـش خــداونـدی امام عـرش نـشـینان، خـدای خاکی ها فدای مرحمتت گرچه آسـمان هـسـتی ولی رسیده به گوشت صدای خاکی ها غروب کردی ومانده پس ازهزاران سال نشان پای تو بر چـشمه های خاکی ها سـتـاره زادۀ مـدفـون کـاظـمـین بگـو چه شد سـفـارش کـربـبـلای خاکی ها بـلـنـد مـرتـبـگی تو سـر به زیرم کرد میان دست کریـمـانـه ات اسـیـرم کرد مـیان حـجـرۀ در بـسـته ای ز پا افـتاد از آتـشی که به جـان گـل رضا افـتاد به پیش همسر بی مهر، به خویش می پیچید نـفـس به سیـنـه نیامد و از صدا افتاد همینکه تـشـنـگی او بُـریـد امانـش را به یاد روضه جـانـسـوز کـربلا افتاد کسی میان نفسهای آخرش می سوخت و لـرزه بـر دل ارکان کـبـریـا افـتـاد چقدر دور و برش چکمه پوش می آید بـمیــرم آیـۀ تـطـهـیـر زیـر پـا افـتـاد رسـیـد ضجه اهل حرم به گوش همه همینکه سر؛ سر و کارش به نیزه ها افتاد و دختری که فقط شعله های آهش ماند به گـوشواره غارت شده نگاهش ماند |